SON DAKİKA
Diyarbakır Selahattin Eyyubi Devlet Hastanesi’nde…
Fırat başkan ilk sözünü tuttu:…
İş İnsanı Saffet Çerçi’den Mübarek…
Diyarbakır bir değerini kaybetti! İhsan…
ÖĞRETMENİM
Benim öğretmenim olmadı hiç.
Bana kalem tutmayı, yazı yazmayı, Fiş okumayı öğreten, Saçlarımı okşayıp, Bazen kaşlarını çatan, Öğretmenim olmadı benim. Hem benim okulum da yok. Pembe boyalı duvarları, Upuzun koridorları olan, Kocaman bahçeli İkinci evim de olmadı benim. Ne askılı, cepli çantam, Ne kırmızı kalemim Ne de beyaz yakalığım. Bilmem böylesi hayalleri, Böyle güzellikleri tanımadım ki. Ben, sadece boya sandığımı bilirim, Onun askısıdır omzumdaki iz, Boya lekesidir tırnağımdaki. Siyah ve kahveyi tanırım renklerden. Bir de madeni parayı sadece. Okul önlerinden hızla kaçtığımı, Bazen, gizlice avlusuna bakarken Uykuya daldığımı bilirim. Saçımı okşayarak gülümseyen abileri,, Boya parasını bahşişle verenleri bilirim. Başka bildiklerim de var elbet, Kahvelerden kovulmayı iyi bilirim. Hayal kurarken, içilen sigaranın tadını, Hor görülmeyi, Dışlanmayı, Utanmayı bilirim. Açlığı da bilirim, üşümeyi de. Soğuktan kitlenen minik parmaklarımı, Ben, çok şey bilirim. Ama, Benim için çalan zili, Beni bekleyen sırayı, Beni merak eden öğretmeni bilmem. Bilmem okuma, yazmayı, Bilmem, insanlarla barışık olmayı. Çünkü, Öğretmenim olmadı benim. Bugün, onu kutlamak, Eline uzanıp, başıma koymak. Teşekkür etmek isterdim. Şimdi, İzin verir misiniz bana? Sizin öğretmeninize seslenebilir miyim, Bana aitmiş gibi. Beni tanıyor, beni seviyor gibi. Öğretmenim, Öğretmenim, Duyuyor musun beni, Ellerinden öperim. Hoşça kal, hoşlukta kal. A.N.G Yükleniyor...
|