YANDIĞIM TEK SES!

            Özlem ve hasret duygusunun zirve yaptığı, suyun içindeki dal gibi titrediği, yüreğinin yangınlarla ve korlarla savaştığı anlar vardır. Sabahın alaca şafağında uyandığınızda gözlerinizin tek kişiyi aradığı, kulaklarınızın tek işitmek istediği ses vardır.

Bu ses doğduğunuz günden yaşadığınız ana kadar duyduğunuz, alıştığınız, içselleştirdiğiniz, vazgeçilmez kıldığınız ve onsuz yaşam düşünmediğiniz sestir.

            Hani çocukluğunuzda yüreğinizi ninnilerle besleyen, yaşam tecrübesiyle size hikaye anlatan, o yumuşacık, zarif ve narin eliyle minik ellerinizi tutup sizinle yürüyüş yaparken size öğüt veren ses vardır.

Siz o sesi arkanızda yıkılmaz bir dağ, devrilmez bir çınar ve hayatta tutunacağınız tek dal gibi görür, bütün hayallerinizi, düşlerinizi, umutlarınızı ve yaşama dair tüm planlarınızı o ses üzerinde yaparsınız.

Yaşam mücadelenizde her zaman yanınızda olan, kulaklarınızı çınlatan, yüreğinizde bir eko gibi sürekli yankı yapan, sevinçlerinizle coşan, acılarınızla avazı çıktığı kadar figan eden ve birlikte halay çektiğinizde türkülerde size eşlik eden ses vardır.

Kendi halindeyken size türkü okuyan, sabahları işten geç kalmamanız için sizi uyandıran ve size adeta bir uyandırma servisi gibi gelen ses vardır.

Yani siz, yaşamda ve ölümde, darlık ve varlıkta, mutluluk ve acılarınızda yaşamın her saniyesinde yanınızda hissettiğiniz o sese aşıksınız.

Ağlarken, yüreğiniz yanarken o sesin tılsımında teselli bulur avunursunuz. Sevinçliyken sevincinizi o sesle paylaşmak için sabırsızlanırsınız. Çünkü biliyorsunuz ki; evrende acılarınızı yürekten paylaştığı gibi sevinçlerinizi de yürekten paylaşacak olan tek ses, o sestir!

Okulda karneyle beraber teşekkür veya takdir alırken koşa koşa koştuğunuz o sese, içten bir aferin, sıcak bir öpücük ve sımsıkı bir sarılma istersiniz o sesten. Kendinizi sonsuz güvenli bir limanda hisseder gibi kucağında güvenli, mağrur, sevinçli ve neşeli bulursunuz.

İşte o an tüm dünya sizin, siz o sesin, o ses ise sizin tüm dünyanız ve demir atılacak en güvenli limanınızdır.

Çünkü siz o ses aşıksınız!...

O yüzden siz bayramlarda, özel, sevinçli ve mutlu günlerinizde o sesle alışveriş ve mağazada elbise denemesi yaparken “haah tam işte bu takım yakıştı sana” diyen sesle alışveriş yapmak istersiniz. Aynı cümleyi ona kullanmak içinde sabırsızlanırsınız.

Sonra yoksul fileniz ama kainatın en zengin gönlünüzle evinize doğru yol alır, aldığınız elbiseleri giymek için sabahı sabırsızlıkla beklemeye koyulursunuz.

O elbiselerle sevgilinize görünüp yakışıklı olduğunuzu göstermek, dostunuza görünmek ve mağrur bir edayla bayram ziyaretlerini yapmak istersiniz.

Çünkü yarın bayram be usta!…

Sonra ne olur biliyor musunuz?

Çok sakin bir günde, beklemediğiniz biranda gök gürler, şimşekler çakılır ve acımasız bir kasırga vurur, o aşık olduğunuz sese.

O sesi sonsuza kadar susturur, yok eder, öldürür.

İşte o sesin öldüğü an sizinde kıyametinizdir. Ve siz kıyamete kadar o sesin yokluğunun kıyametini ve acısını yaşarsınız. O sesin susmasıyla birlikte sizde susar, suskunluğunuzda çığlık atar, asi olur, hayata ve ölüme meydan okursunuz. Hayata küser ve hayatı takmazsınız. Varlık, yokluk, acı, sevinç, kariyer, kadın ve hiçbir şey sizin umurunuzda olmaz.

Çünkü hayatınızın tek sesi olan o sesinizi aniden kaybetmişsiniz.

Sağa-sola yaslanamayan, hiçbir yere sığınamayan ve kendinizi uzayın boşluğunda hisseden biri olarak hissedersiniz. O aşık olduğunuz sesin dışındaki hiçbir ses sizi tatmin, teselli etmez ve avutmazda. Gördüğünüz her yaşlı annenin sesini annenizin sesine benzetmeye çalışsanız da benzemediğini ve o sıcaklığı duymadığınızı görüyorsunuz.

Dedim ya usta bugün bayram!..

Ve usta; bende o sesi kaybettiğim günden bugüne değin bayramlarda hep suskun ve o sesin yokluğunun kıyametini yaşıyorum. Bayramın arifesinde hüznün karabulutları çöküyor yüreğimin üstüne, daraltıyor göğsümü. Bayramın ilk ışıklarıyla duymak istediğim o sesi duymayınca, hiçbir sesi duymakta istemiyorum. Kapatıyorum telefonları ve dalıyorum suskunluğuma. Kapının zilini bile duymazlıktan geliyorum. Hatta o zilden de nefret ediyorum bayramlarda.

Yani usta bayramlarda mutlu olmamı bekleme.

Hani şair Nazım diyor ya:

“Bana mutluluğun resmini çizebilir misin Abidin? Ölsem gam yemem, gayrinin resmini yapabilir misin Abidin?” diye.

Sende bayramlarda “annesizliğin” resmini çizebilir misin usta?

Duymak istediğim sesi duydurabilir misin usta?

Gözlerimden yanaklarıma süzülen boncuk boncuk damaları durdurabilir misin be usta?... Yok! İşte yandığım tek ses o ses be usta!

Sana diyorum ki usta; savaşlar olmasın ve çocuklar annesiz kalmasın. Anlıyor musun beni?

Bayramlarda annesizliğin olmadığı, çocukların annesiz büyümediği ve o sesten mahrum olmadıkları bayramlar dileğiyle tüm okuyucularımın bayramını kutluyorum.