akşam dokulu

her gece bir anımızı yaktım

erimedi kirpiklerindeki sarkıtlar

karanlık metaline yolculuk yaptığım anı

koynumda kalan kokun hiç değişmez

turuncu  özlemi doğrarken tabaklara

tuzlu su filozofu balık beynimde

zaman ne derin dondurucu

tadı hiç değişmedi o günün anın teninin

iç cinnetimin eli uzanırken yaşamıma

sana dokunmak ilk cümleyi kurmak gibiydi

oysa kan izini hiçbir şey silemez

hiçbir şey kaybedemez bir cesedi

gününü bekler hep pusuda

ışığa aşkı şiddetlendikçe

camlaşan pervane

haykırıyor beni ışık çağırdı

gözlerindeki küçük aynalar

kırık toparlanamayacak bir daha

güldüğümüz her şeyi ağlayan arka yüz

turuncu bir kokuyu doğrarken tabaklara sesim

akşam dokulu bir acı yakar kendini