BABASININ EKTİĞİNİ UYUŞTURUCUYU HAYATIYLA BİÇTİ

Hani Kuran-ı Kerim de “yeryüzünde küfür devam eder ama zulüm asla devam etmez” diye bir ayet var. Birde bunu pekiştiren “alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste “, “ne ekersen onu biçersin”, “arpa eken buğday biçmez” gibi atasözlerimizde var. Gerçekten bu ayetin doğruluğunu ve bu sözlerin yerindeliğini hayatımda çok gördüm.

Geçen bir dostum bir beni aradı “Cüneytciğim bölgede ekilen esrarla ilgili bir haber okumanı öneririm” dedi. Özellikle Diyarbakır’da üretilen, satılan ve binlerce gencimizin hayatına mal olan uyuşturucuyla ilgili görüşümü daha önce çok dile getirmiştim. Dile getirirken de, özellikle Diyarbakır’da başta Belediyelerin, STK’ların, Valiliğin ve bütün kurumların halkla birlikte seferber olması gerektiğini söylemiştim. Uyuşturucunun PKK tarafından üretilip satılmasını eleştirdiğimde de birileri yine rahatsız olmuştu.

 Diyarbakır ve bölgede uyuşturucuya bulaşanların sayısı hızla artıyor. Gazetede haberi okuyunca dehşete kapılmıştım. Şimdi Diyarbakır’ın Kulp ilçesine bağlı bir köyde ikamet eden Ş.A. da uyuşturucunun pençesine düşmektedir. 16 yaşında, babasının ektiği kenevirle uğraşırken bağımlı hale gelmiş. Ş.A. Bakınız Ş.A. Ne diyor?

 "PKK yüzünden terk ettiğimiz köyümüze 2005'te döndük. Eve gelen silahlı birkaç kişi babama kenevir ekmesini söyledi. İkinci kez köyümüzü terk etmemek için kenevir ektik. Esrarla bu şekilde tanıştım." diyor.

Sosyal Hizmetler Müdürlüğü, Rehabilitasyon Merkezi'nde tedavi gören M.Ş. ve Kayapınar ilçesinde ikamet eden 8. sınıf öğrencisi M.Y., bölgedeki uyuşturucu çarkının nasıl işlediğini göstermektedir. İkisi de arkadaşlarının ısrarıyla madde kullanmaya başlamış.

Ş.A devamla konuşmasında "önce denedim, ardından bağımlı oldum. Ben ve kardeşim bağımlı olunca babam köyü terk etti. Buna tepki gösteren PKK'liler, yardım ve yataklık yaptığı gerekçesiyle babamı ihbar ettiler. Babam cezaevine girdi, ben, kardeşim ve annem Diyarbakır'ın Bağlar semtine ikinci kez yerleştik. Bizi bu hale getiren PKK'dir. Bağımlılıktan kurtulmak için tedavi görüyorum."diyor.

M.Ş. "Hem arkadaşlarımı kırmamak hem de esrarın nasıl bir şey olduğunu merak  ettiğim için ben de birkaç defa esrar kullandım. Zaman ilerledikçe kullanma isteğim sürekli artıyordu ve esrar kullanma isteğinden vazgeçemiyordum. Ailem ve arkadaşlarımla problemler başladı." diyor.

M.Ş.'nin zehirden kurtulmasına annesi vesile olmuş. Durumdan şüphelenen annesinin sürekli kendisiyle ilgilendiğini, adeta peşinden ayrılmadığını belirten M.Ş. yaşadıklarını şöyle özetliyor: "Annem bir gün beni çok sevdiğini ve bu acıdan kurtulmam gerektiğini anlattı. Onu kırmadım ve hastaneye başvurdum. Tedavinin başlamasından sonra kendimi daha iyi hissetmeye başladım. Annem kilo aldığımı, yüzümün açıldığını, iyi göründüğümü söylüyordu ve bu beni mutlu ediyordu. Annemin dualarıyla kurtuldum. Artık temiz kalmak istiyorum." Diyor.

M.Y. ise ilk kez piknikte bir arkadaşının ısrarı üzerine esrar içtiğini anlatıyor. Arkadaşları kullandığı için bir süre sonra kendisinin de bağlı olduğunu belirten M.Y., derslerinin de bu durumdan etkilendiğini, okulu terk etme noktasına geldiğini vurguluyor. Ailesiyle sorunlar yaşayan M.Y.'nin bağımlı olduğunu okuldaki öğretmeni fark etmiş. M.Y., sözlerini şöyle sürdürüyor:

"İlk kez içtiğimizde çok hoşuma gitmişti. Sonraki günler tekrar içmek istedim. Bir iki kez daha buldum ve içtim. Öyle bir duruma düştüm ki içemediğim gün sanki yaşamıyormuş gibi oluyordum. Önce öğretmenim fark etmiş. Durumu babama anlatmış. Onların yardımıyla tedavi oldum ve kurtuldum. Keşke arkadaşlarımı seçerken daha dikkatli olsaydım. Keşke yüzüme gülen ancak beni kendi menfaatleri uğruna feda edebilecek insanlara karşı dikkatli olsaydım. Allah'a şükürler olsun, babam çok emek sarf etti ve içine düştüğüm bu girdaptan kurtulmama vesile oldu."diyor.

Yine buna benzer bir örneği kendi yakın çevremden gördüm. Diyarbakır’dan bir arkadaşımın 16 yaşında olan baldızı A.K uyuşturucu, fuhuş ve hırsızlık yapan çevreyle tanıştı. Ailesi daha doğrusu özellikle ablası büyük bir savaş verdi tedavisi için. Kız habire evden kaçıyordu. Polis buluyordu, eve getiriyordu, 3 gün sonra yine kaçıyordu. Ablası onu Dicle Üniversitesine götürüp tedavi etmeye çalıştı ama olmadı. Kız bu sefer fuhuş çetesinin eline düştü ve kaçırıldı.

Kaçırılma sırasında, Baro başkanı, Cumhuriyet savcılığı, emniyet vs devreye girdi. Manisa’da bir pavyonda yakalandı. Eve getirildi. Hani alışmış kudurmuştan beterdir derler ya yine kaçtı. Orada İzmirli biriyle tanışıyor. İzmirli buna sahip çıkıyor. En sonunda İzmirliyle evlendiler. Şuanda da hamiledir 16 yaşındaki A.K. Tabi yine ablasının verdiği savaş ve mücadele sonunda A.K’nin kurtulduğunu söyleyelim. Ve bizim bilmediğimiz binlerce buna benzer hikayeler vardır.

Güneydoğu'da uyuşturucuya bulaşanların sayısı hızla artıyor. Diyarbakır Denetimli Serbestlik ve Yardım Merkezi Şube Müdürlüğü'nün verilerine göre 2010, 2011 ve 2012'nin ilk 6 ayında 485'i çocuk olmak üzere toplam 2 bin 797 kişi 'madde bağımlısı' teşhisi konularak tedavi altına alındı.

Diyarbakır Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne ise 314 kişi tedavi amaçlı başvurdu. Yenişehir ilçesindeki Şehitlik Uçucu Madde Bağımlıları Tedavi ve Rehabilitasyon Merkezi'nde (UMATEM) 70 çocuğun tedavisi devam ediyor. Diyarbakır Madde Bağımlılığı ile Mücadele ve Rehabilitasyon Merkezi'nde de son bir yılda 131 bağımlıya rehabilitasyon hizmeti verildi.

            Eğer siz Kürt sorununu çözmek istiyorsanız önce Kürt çocuklarını uyuşturucu, fuhuş ve hırsızlık bataklığından çıkaracaksınız. Öyle Kürdistan deyip durmakla, halaylar çekmekle, Biji Apo demekle, Apo’nun özgürlüğünü deyip binlerce Kürd’ü Apo uğruna kurban etmekle, Kürtçe eğitim istiyoruz deyip okulları yakmakla ve Kürt çocuklarını cehalete mahkum etmekle Kürt sorununu ve Kürtlerin sorununu çözemezsiniz.