EVEEEET ÇOCUKLAR! İLK DERSİMİZ: OKUL YAKMANIN FAYDALARI(!)…

Evvel zaman içinde, zaman ahir içinde Hasan hoca diye bir hoca varmış. Hoca Diyarbakır’a bir okula atanmış. Diyarbakır’a tayin olduktan sonra derse başlamadan önce şöyle bir Diyarbakır’ın havasını koklayayım, ne var ne yok, havalar nasıl, insanlar nasıl yaşıyor, eğitime nasıl bakıyor diye merak etmiş ve kentin her tarafını zehir yemiş kaplumbağa gibi gezinip durmuş.

Geçti Born pazarı sür eşeği Niğde’den Diyarbakır’a tayin olan Hasan hocanın ilkin canı lahmacun çekmiş. Lokantaya gitmiş. Hafif tedirgin, heyecan ve korku taşıyan hocanın yakınında bulunduğu okula ses bombası atılmış. Elindeki lahmacunu yana savrulan, ağzındaki lokması kursağında kalan ve can havliyle kendini dışarıya atan hocanın yan masasındaki Diyarbakır’lı hocayı teskin etmeye çalışmış.

Ğocam! Ğocam korkma, bu çok normaldir. Yemegini ye ve aldırma” demiş.

Hoca şaşırmış. Alla alla okul bombalamak nasıl normal diye kara kara düşünmeye başlamış. Yediği yemeği burnundan gelen hocayı giderek merak sarmış. Lokantadan çay içmeden dışarı çıkmış. Melik Ahmet Lisesinin yanında geçtikten sonra, yüzü maskeliler tarafından bu sefer okul Molotof yağmuruna tutulmuş. Okul alev almış ama hocanın yüreğini ateş sarmış. Aman Allah’ım okul cayır cayır yanıyor, bir şey yapılmalı, ateş söndürülmeli deyip sağa sola saldırıp su kovasını aramaya koyulmuş.

Yüzü maskeli 14-15 yaşındaki genç hocaya yaklaşmış:

“Ğocam ne yapisen?”

“Evladım görüyorsun okul yanıyor. İtfaiyeyi aradım, polisi aradım. Daha gelen olmadı. Güzelim okul yanıyor. Gel yardım edelim…” demiş.

“Ğocam! Ğocam kafayı mı yedin? Başka işin mi yok, bu çok normaldir. Görmisen çocuklar egleni. Burada adet böyledir. Hem yakiyiğ hem eğleniğ.  Sende alışsan eyi olur”

“Ama nasıl olur? Okul yakmanın eğlenmesi mi olur muş yavrum? Bu çocuklar bu korkuyla nasıl eğitim alacaklar? Bombalamayı duyan anne-babaları onları nasıl okula gönderecek? Bu çocuklar bu psikolojiyle nasıl eğitim alacaklar? Bu çocuklara zulümdür, haksızlıktır, adaletsizliktir…” diye dert yanmış.

“Ğocam çok konuştun. Sana ne bizim çocuklardan, TC’nin okulunu oğuyupta alim mi olacaklar… Sen sana işine bak, yoğsa sende bir Molotof yersen” demiş.

Hasan hoca çırpınmış durmuş ama nafile. Güzelim okul itfaiye gelene kadar cayır cayır yanmış. Ama o an sanki okul değil de yanan hocanın ciğeriymiş. Çok acı, hicap duymuş ama yabancı olduğu için ses çıkarmadan oradan ayrılmış Şehitlik’e doğru yürümüş.

Oradan Ofise gelirken birde ne görsün, daha ana okul yaşlarındaki çocukların çil yavrusu gibi sağa sola sersem mayın gibi kaçıştıklarını görmüş. Kimin boynunda Kuran-Kerim, kiminde Elif-Ba ve kiminde cüziler varmış.

Merakı başına bela ve bir o kadar da inatçı olan Hasan hoca, yine rahat durmamış. Çocukların önünü kesmiş. “Çocuklar ne oldu, niye kaçışıyorsunuz?...” diye peş peşe soru sormuş.

Çocuklardan biri “hocam okuduğumuz Kuran kursuna dağdakiler Molotofları attılar. Bombaladılar hocam. Çok korktuk, ondan kaçıyoruz. Sende kaç hocam. Sende yanarsın” diye hocayı uyarmışlar.

“Kızım, yavrum bu dağdakiler niye Kuran kursunu bombalıyor ki?”…

Boynunda Kuran-Kerim asılı olan kız hocaya dönüp “ğocam ma sende hiçbir şey bilmisen. Okul yakmak, kuran kursunu bombalamak artık adet olmuştur. Biz alıştığ, sende alışsan eyi olur ğocam. Hadi hoşça kal ğocam…” demiş ve uzaklaşmış hocadan.

Hocanın şaşkınlığı, kafasında uçuşan sorunları, soruları, nedenleri giderek artmış ve hocanın yüreğinde bir meydan muharebesinde tanıklıkları birbirleriyle savaşmış, durmuş. Eve gelmiş ve olanları eşiyle de paylaşmış.

Kendi kendine karar vermiş. Madem burada okul yakmak, kuran kursu bombalamak adettendir bende bu adete göre ilk dersimi işleyeceğim demiş hoca. Çocuklarıyla bulaşacağı ve onlara bir şeyler anlatacağı için heyecan duyan hasan hoca sınıfa girmiş. Çocuklar ayağa kalkmış ve hep bir ağızdan “hocam hoş geldiniz” demişler.

Hoca “eveeeeeeeeet çocuklar! İlk dersimiz okul yakmanın faydaları” deyince çocuklar gülüşmüşler. Kendi aralarında “bu hoca kafayı mı yemiş nedir? Yoksa dağdakiler mi bu hocayı gönderdi?” diye birbirlerine sorarlarken hoca “sussun çocuklar ve beni dinleyin” demiş.

“Çocuklar; insanlık tarihinde geri kalmış bütün halklar, cehalet ve eğitimsizlik yüzünden geri kalmışlardır. Dünyanın bir öküzün boynuzunun üstünde dönmediği söyleyen Galli’yi yargılayan cehalet mahkemesi, kendi halkını cehalete mahkum etmiştir. Kendi yazarının başını taşla ezen rejimler kendi halkını savaşa, açlığa, yoksulluğa ve vahşete sürüklemişlerdir. Kendi aydınını zindanlara tıkayan, öldüren ve işkenceden geçiren rejimler, insanlık tarihinin kara sayfasında yer almışlardır.

Çocuklar; okulsuz kalmak, eğitimsiz kalmak demektir. Eğitimsizlik demek cehalet demektir. Cahil bir insan muhteşem bir köle vahşi bir hayvan demektir. Cahillik demek acıma duygusundan, Allah korkusundan, adalet duygusundan, insanlık vasfından yoksun demektir. Siz, siz olun ama asla oklu bırakmayın” demiş.

Çocuğun biri merak edip sormuş. “Eee ğocam madem okul yakmak kötü bir şeydir neden konumuz okul yakmanın faydaları dediniz?”

Hoca “evladım burada kime sorduysam okul yakmak adetten dedi. Bende adeti bozmamak üzere konuya bu şekilde girmeyi uygun buldum” demiş.

Ne dersiniz, okul yakmak insanlık dışı bir davranıştır değil mi?