Kürtler, masa başında cetvelle çizilen sınırlarla parçalara bölündü.
Tampon bölgeler oluşturularak aralarına yüzbinlerce mayın döşendi.
Yakın tarihimiz şahittir ki, binlerce akraba kavuşmak için bedenlerini veya kol ve bacaklarını o mayınlı tarlalarda bıraktı...
Berlin duvarından daha gayri insani olan bu durum, uluslararası zeminlerde konuşulmadı.
İnsanlarımız bir asra yakın bu sorunu hep yaşadı.
Dolayısıyla uluslararası teşkilatlar bize ve Ortadoğu halklarına samimi değil.
Onlara bırakmadan, kendi sorunlarımızı kendimiz çözmeliyiz...
Türkiye'de, Türklerle Kürtler arasında on milyon civarında evlilik gerçekleşmiş.
Bu evlilikler, Türkiye'nin yarısından fazlasını akraba yapmış ve bizi birbirimize bağlamış.
Yeryüzünde Türkler ve Kürtler kadar iç içe girmiş başka kimseler yoktur.
Bütün bu gerçeklere rağmen, ulusalcılık ütopyası ve kafatasçılık milliyetçiliği canmızı yaktı...
Şimdi bir şans yakaladık...
Devlet, barış sürecinin başarıya ulaşması neticesinde dağdan inenlere destek vermeli.
Sosyal yaşama uyum sağlamaları konusunda yardımcı olmalı.
Onları Avrupalara göndererek, dost olmayanların insiyatif ve vicdanlarına bırakmamalı...
PKK'nın üst düzey yöneticilerine siyaset yolu açmalı.
Bunun, Türkiye'nin lehine olacağını düşündüğüm için hep ifade ediyorum.
Zira bu insanlar, Ortadoğu uzmanı ve dünya siyasetini bilen kimselerdir.
Sözüm ona Avrupalı dostlar, onları güle oynaya kabul eder.
Onlara her türlü imkânı sağlayıp, ülkemize daima muhalif kalsın ister.
Biz o fırsatı hiçbir devlete vermemeliyiz.
Barışın temellerini sağlam atmalıyız ki, asla bozulmasın.
O insanlar da demokratik bir zeminde samimiyetle Türk-Kürt kardeşliğine ve Türkiye'nin birlikteliğine hizmet etmeli...
Unutmamalıyız ki; bugün dağlarda olanlarla Anadolu'da yaşayanların dedeleri, tüm savaşlarda omuz omuza mücadele etti.
Yeri geldi mataralarındaki son yudum suyu, son nefeslerinde bile paylaştı.
O yüksek ruha sahip olanların torunlarına birlikte iyi bir dünya inşa etmek yakışır...
Kim ki barışın sekteye uğramasına neden olursa, şimdiye kadar yaşanmış acı olaylara sebep olanların vebal ortağı ve bundan sonra da yaşanacak olayların müsebbibi olarak cehennem ehli olacağından şüphe etmesin.
Elbette ki; yaşanmış onca acıdan sonra barışı bina etmek kolay değil.
Fakat Türklerle Kürtlerin kaderleri birlikte çizilmiş.
Ne olursa olsun, 'barış' yapmaktan ve geleceği birlikte inşa etmekten başka çareleri yoktur.
Şehit anneleri tüm ülkenin ve hepimizin anneleridir.
Bütün acılı anneler kutsalımızdır.
Onların acılarına ortak olmaktan ve yaralarını sarmaya çalışmaktan başka elimizden bir şey gelmiyor.
Daha başka annelerin de yüreklerine ateş düşmesin diye en çok onların barışı istediklerinden eminim.
Mücahit Can
