KANKİ SAVAŞ BİTERSE PÜSKÜVİT SATARIZ

Evvel zaman içinde ahır zaman dışında bir varmış, bir yokmuş. Ovacık Ovasında Kemal ve Siverek asmasında Devlet diye iki kanki varmış. Bu kankiler birbirilerini pek sever, yedikleri, içtikleri ayrı gitmezmiş.

Kemal gık demiş burnundan Devlet, Devlet gık demiş burnundan Kemal çıkmış. Birbirlerine pek benzerlermiş. Tilki kurnazlığıyla bilinen ikisi de gariban ve yoksul iki ayrı Kürt köyünde yaşarlarmış.  

            Bir gün iki kanki çeşme başında oturmuş, kafa kafya vermiş ve kendi gelecekleri hakkında hararetli mi hararetli tartışırlarmış. Sadece Kürt dilinin değil Kürt kelimesinin dahi kullanılmasının yasak olduğu yıllarmış.

Püsküviti kankisine ikram eden Devlet, Kemal’e sormuş:

            “Yahu kanki biz nasıl büyük devlet adamı oluruz?”

            “Devlet kardeş, bu devlet Kürtleri Kürt olarak hiç adam etmez ki…”

“Hımmm… Eee zaman bizde koyun postuna girip Türk oluruz, olmaz mı? Devlet adamı oluruz, milletvekili oluruz, bakan oluruz, belki de başbakanda oluruz be kanki. Oooo değme keyfime.”

“He valla olur, zaten bizim millet ahmak bir nara, bir alkış, bir vatan millet Sakarya dedik mi hemen, Türklerde, Kürtlerde galeyana gelir…”

            “Yahu kanki sen nara dedin ya, haaah aklıma bir hikaye geldi. Tam da dediğin gibi…”

            “Nasıl yani?”

            “Dur anlatayım, valla bizde öyle yaparsak bakanda, başbakanda oluruz…”

            “Hadi oradan dalga mı geçiyorsun kanki?”

“Yok valla geçmiyorum. Bak anlatıyım nasıl olduğunu anlarsın. İnan bak…”

“Hadi canım sende, sanki devlet ahmaktır, bizim Kürt olduğumuzu anlamazlar. Ulan koca devlet nasıl anlamaz, de git looo…”

“Yahu Kemal kardeş, anlamaz, anlasa da Türk olduğunu dedikten sonra önüne her kapı açılır, sen kafanı yorma canım kankim.”

“Anlat hele şu hikayeyi, bakalım nasıl devlet adamı oluruz hayvan eti yemiş kankim”

“Bak, eskiden yaşlanan bir eşek ve yaşlanan bir at bizim gibi kanki olup kendini çayıra atmışlardır…”

“Bravo kanki bizi benzetecek başka bir şey bulamadın mı?”

            “Dur looo, su koyuverme hikayemi unuturum bak.”

            “Eyi devam et o zaman”

“Eşek kardeş ile at kardeş kendi aralarında bir karar almışlar. Sıraya göre günde bir kişi çayırda otlanacakmış. Kardeş payı yani”

            “Eeeee?”

“Eeee si şu; bir gün otlama sırası eşek kardeşteyken, eşek kardeş bir köyden kalabalık, curcuna, alkışlar, halaylar ve zılgıtlar sesini duyar. Halaya dayanamayan eşek kardeş merak eder ve kalabalığa doğru yol alır. Birde ne görsün eşek kardeş, siyasetçiler konuşuyor, millet alkışlıyor ve nara atıyor.

            Bizim eşek kardeşte aşka geliyor, olanca gücüyle anırıyor, alkışlıyor, yaşasın destek millet partisi diyor ve elleri patlayıncaya kadar çepik çalıyor. Konuşan siyasetçiler ve halk kalabalığı eşek kardeşinin anırmasını, sesini ve heyecanını pek beğeniyorlar. Onu sahneye davet ediyorlar…”

“Ulan kanki alemsin ya… Merak ediyorum nereye geleceksin”

“Dur anlatıyorum. Sonra bizim eşek kardeşi belediye başkanı olarak aday gösteriyorlar. Eşek kardeş belediye başkanı oluyor. Dört yıl başkanlık yaptıktan sonra at kardeşinin yanına dönüyor. At kardeş tabii kızıyor eşek kardeşe:

            Ulan ne biçim kardeşsin, beni bırakıp gittin ve daha dönmedin. Hani sözün, kardeşliğin nerede kaldı? Çok ayıp ettin be kardeş, der. Eşek kardeşte başlar, başından geçen tüm olayları anlatmaya. Yani kanki biz buradan birbirimizden ayrılalım. Ankara yollarına düşelim ve eşek kardeşinin yaptığını yapalım. O zaman büyük devlet adamı oluruz.”der.

            “Way be!!! Gerçekten de harika. Hemen Ankara yollarına düşelim.”demiş kanki Kemal.

            İki kanki yollara düşerken bölgede olabildiğince kirli ve lanetli kardeş kavgası başlamış. Çeşme başında aldıkları kararlarını harfiyen uygulayan, Kürtlüklerini gizleyen, Türk kardeşlerimize “asıl Türk biziz” diyen kankiler yıllar sonra iki ayrı partinin başında başkan olmuşlardır.

İkisi de dağlardan, ovalardan asker, polis, militan ve savunmasız sivil insanların cenazesi geldikçe, can simidi gibi şehit kanına sarılırlarmış. Şehitler geldikçe onların oyu artarmış. İki kurnaz kankinin kurnazlığını fark eden Türkler ve Kürtler kardeş kavgasına son vermek için Recep’e yetki vermişlerdir. Halkın Recep’e destek verdiğini gören kankiler kudururlarmış. Sonunda buluşma kararını almışlardır.

Yan yana gelirken Recep’i devirmenin, kavganın devam etmesinin ve şehitler gelmesinin yollarını ararlarmış.

Kemal sormuş Devlet’e “yahu kanki bu Recep kavgayı durdurdu. Ne şehitler geliyor, ne cenazeler. Oylarımız düşüyor. Anlamadım ki bu millet nasıl akıllandı kanki, ne yapsak ne etsek?”

“Kankim haklısın. O eski ahmak millet kalmadı. Türkler ve Kürtler yine sarıldı birbirlerine. Kankim üzgünüm artık bu topraklarda yiyecek ekmekte kalmadı…”

“Eeee… Ne yapacağız yani?”

“Üzülme püsküvit satar, geçinir, gideriz be kanki…” demiş.