VALİ HATİPOĞLU’NUN ONURU İADE EDİLMELİDİR!

Geçen hafta sosyal paylaşım sitesi olan facebook’da Diyarbakır eski Valisi Doğan Hatipoğlu ile çektiğim fotoğrafı paylaşınca, Diyarbakır’dan onlarca gazeteci ve vatandaş Vali beyle ilgili yaptıkları yorum ve özlemlerini dile getirince hem çok mutlu oldum ve hem de Vali beyin uğramış olduğu haksızlığın giderilmemiş olmasından dolayı üzüldüm.

            Bugün eğer İmarlı süreci başlamış, barış umutları yeşermiş, toplumsal barış ve toplumsal adalet canlanmışsa, Ergenekonlar, poyrazlar, ay ışıkları, balyozlar ve 28 Şubatçılar yargılanıyorsa, bunda en başta sürgün edilen Vali Hatipoğlu ve Hatipoğlu gibilerin sayesinde olduğunu asla unutmamalıyız.

            Doğan Hatipoğlu gibi Diyarbakır halkını bağrına basan ve hunharca öldürülen Emniyet eski müdürümüz Ali Gaffar Okan’lar ve onlar gibi nice gizli kahramanlar sayesinde olduğunu asla unutmamalıyız. Bu insanlar özelde Diyarbakır halkının, genelde bütün Kürt halkının, kuzeyden güneye kadar bütün milletimizin yüreğinde taht kurmayı başardılar.

            Ama “ya zafere erip hakim olma, ya şehit olup saadete erme” atasözümüzün söylediği gibi bu insanların kimi şehit oldu, kimi faşist cunta rejimi ve yaverleri tarafından sürgün edildi ve kimi de tayin edildi. 

İhale, para, mal- mülk için, hiç acımadan insan harcayanlara karşın Hatipoğlu; sürgün olmayı, makamını hiçe saymayı, halkın huzuru ve ülkenin refahı için kendini feda etmeyi göze alacak kadar demokrat ve aydın kimliğinden taviz vermeyen biridir. 

Doğan Hatipoğlu’dan ihale almadığı, haksız kazanç sağlamadığı için onu PKK’li olmakla, HADEP’e oy vermekle ve evinde PKK’lilerle toplantı yapmakla suçlayanlara karşın, o yine namuslu demokrat duruşundan ödün vermedi. Yaşamı boyunca hiçbir kirli etek öpmemiş, kanlı kravatların elini sıkmamış, din ve vicdan bezirganlığını yapmamış biridir.

Hani genel anlamda tüm organ ve uzuvlarını kullanamayan için “engelli” diyoruz ya, ama galiba bu kelimeyi kimliğinden ötürü bazı özelliklerini kullanamayan Diyarbakır için kullanmalıyız. Diyarbakır halkının kaderidir, hep engellenmek. Eğer bugün Diyarbakır çolak ve topal birini andırıyorsa, bunun sorumlusu sadece rejim ve rejimin veliahtleri değil, hepimiz sorumluyuz.

Bugün toplumsal barış adına dem vuranlar, mevcut iktidara gülücük ve çiçek atanlar, asıl kimliklerini Diyarbakır kimliğiymiş gibi göstermeye devam edenlerin hiçbiri Hatipoğlu kadar Diyarbakır’a sahip çıkmamıştır.

Bugün başlatılan İmralı süreci, demokratik açılımlar, yargı paketleri, Diyarbakır ilin ve bölgenin rehabilitasyonu projeleri peş peşe geçekleştirilirken, devletin, hükümetin ve halkın iliklerine kadar sızarak huzuru, ekonomik ve sosyal kalkınmayı engelleyen “ahlaki”, “vicdani” ve “insani” “engelli”lerin de rehabilitasyondan geçmesi şart.

1996’larda Vali Hatipoğlu gibi sırf demokrat oldukları, JİTEM’in cinayetlerine, köy yakmalara, kayıplara, işkencelere, Kürt dilinin üzerindeki yasaklara karşı geldikleri için sürgün edilenlerin uğradığı haksızların da giderilmesi, incitilen onurlarının iadesi hükümetin ve devletin asıl borcudur.

Bu yapıldığı takdirde hem incitilen kırık kalplerdeki yaralar sarılmış olacak ve hem de Kürt halkını sevenlerin cezalandırılacağı değil, ödüllendirileceği ve kardeşliğin hakim kılınacağı deklare edilmiş olacaktır.

Hani Ludwik Gumplowicz’in “ devlet, hukuku yaratığı, şekle soktuğu, geliştirdiği halde hukuka değil, iktidara aittir. Devletin bütün karmaşık problemi, iktidarı ele geçirme, muhafaza etme ve genişletme yönünde devamlı bir mücadele (iç ve/ veya dış) olarak özetlenebilir.

Her memleketin anayasası bile arabanın direksiyonunu kimin tuttuğu iyi bir şekilde öğrenmektir. Fakat mühim olan, arabayı idare edenin hangi baskılar altında hareket ettiğidir. İdare edenin elleri dış etkilerle hareket ediyorsa iktidar koyduğunuz yerde değildir” der.

Bugün direksiyon başbakan Erdoğan’ın elinde ve Vali Hatipoğlu gibi haksızlığa ve zulme uğrayanların haksızlıklarını giderme ve onurlarını iade etme gücüne de sahiptir.

Acımasız savaş döneminde Hatipoğlu neden istenmiyordu?

Çünkü burada barış olursa, birileri savaştan rant elde edemeyeceklerdi.

Çünkü kan durursa onlar susacaklardı.

Çünkü bu ülke, bu memleket huzura kavuşursa birileri huzursuz olacaklardı.

Çünkü birlik ve dirlik olursa, birileri ölüm, barut ve kan kusan silah pazarlarını bulamayacaklardı. O yüzden Doğan bey gibiler onların çıkarına ters düşüyordu. Ters düşenin de ters köşe edilmesi gerekiyordu ve ettiler.

İlk defa yasa dışı JİTEM’in varlığını o söyledi. JİTEM’i yasa dışı kuruluştur diye yaptığı güvenlik ve asayiş toplantılarına almadı. Hizbullah’a yönelik operasyonlarda onun zamanında daha yoğun yapıldı. Köylerin yakılmasına ve insan hakları ihlallerine karşı çıktığı için dönemin İçişleri Bakanı Mehmet Ağar tarafından Hatipoğlu hakkında soruşturma açıldı. Konuşması yasaklandı.

Yirmi dört sivil toplum örgütü tarafından oluşturulan “Demokrasi Platformu” tarafından, savaşın başladığı 11 yıl aradan (1995) sonra ilk kez düzenlenmesine izin veren, bizzat kendisi de katılan, dilenci kılığına girerek hastaneleri denetleyen, Özgür Gündem Gazetesinin (Demokrasi Gazetesi oldu) temsilcilerinin basın toplantılarına katılmasına izin vererek tabuları yıkan yine Vali Doğan Hatipoğlu’dur.

Eğer bugün Diyarbakır Valisi Hatipoğlu olsaydı 2011 seçimleri döneminde Bismil’de BDP’nin eyleminde nerden geldiği belli olmayan bir kurşunla öldürülen İbrahim Oruç’un dosyası hasıraltı edilmeyecekti.

Geçen hafta yine Diyarbakır’da BDP’nin eyleminde öldürülen gencin hesabı kapatılmayacaktı. Panzerine altında ezildiği açıkça adli tıp raporunda belirtilmesine rağmen şimdiki Valinin çıkıp “şahsın elindeki bombanın patlamasından dolayı ölmüştür” açıklamasını duymayacak, yüreğimiz acımayacak ve onurumuz incitilmeyecekti.

Ne dersiniz, Vali amcanın onuru iade edilmeli mi, edilmemeli mi?